Διαβάστε άλλο ένα κείμενο που μας έστειλε η κα. Μαρία Σκαμπαρδώνη για να το δημοσιεύσουμε στο περιοδικό μας “Τα ΣκυλοΝέα Της Μάρσας”.
Είναι σίγουρα αφιερωμένο στις αδέσποτες ψυχές που κυκλοφορούν σαν σκιές στους δρόμους. Και δεν θα μπορούσε να ήταν πιο επίκαιρο τώρα που γιορτάσαμε την Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων στις 4 Οκτωβρίου.
Παρουσιάζει μια εικόνα που γεννά χιλιάδες συναισθήματα.
Προστατέψτε τα αδέσποτα. Αγαπήστε τα. Και υιοθετήστε ένα απ’ αυτά. Είναι ορφανές ψυχούλες που ψάχνουν για αγάπη και πιστέψτε με…. έχουν να σας δώσουν απεριόριστη αγάπη κι αυτά!
Διαβάστε το κείμενο της κας Μαρίας Σκαμπαρδώνη και αφυπνιστείτε γιατί είναι μια σιωπηλή κραυγή…
“Πέθανα σήμερα. Μόνο μου. Περίμενα πολύ καιρό να έρθεις, η ελπίδα μου ήταν ένα κερί που παρέμενε αναμμένο. Κάθε μου νύχτα η προσευχή μου ήταν να άνοιγε η πόρτα και να σε έβλεπα εντός μου.
Θα μπορούσα να είμαι πιο λαμπερός, πιο όμορφος, σαν εκείνους τους σκύλους που σου αρέσουν. Δυστυχώς, δεν ευλογήθηκα με τόση ομορφιά, έχω αδύναμο σώμα που μετά τις τόσες κακουχίες, έχει πια αδυνατίσει ακόμα περισσότερο.
Κάθε ημέρα με κρατούσε ζωντανό η γλυκιά ελπίδα της προσμονής, αυτή η αισιόδοξη πεποίθηση πως θα αλλάξεις γνώμη και θα έρθεις να με βρεις. Κάθε μέρα απογοητευόμουν όλα και περισσότερο, οι ελπίδες μου αποδεικνύονταν φρούδες και απατηλές.
Το σώμα μου είναι αδύναμο, δεν έχω φωνή δυνατή για να ουρλιάξω πως σε έχω ανάγκη. Ήλπιζα πως θα το καταλάβαινες. Αλλά κάθε μέρα μου έδειχνες την παγερή σου αδιαφορία.
Πέθανα σήμερα. Ήμουν μόνος και αβοήθητος. Εσύ προτίμησες να αγοράσεις για ακόμα μία φορά, ένα κουταβάκι από μαγαζί. Ενώ υπήρχα και εγώ… ”
Μαρία Σκαμπαρδώνη
Ευχαριστούμε πολύ την κα Μαρία Σκαμπαρδώνη για το υπέροχο κείμενο που μας έστειλε.
20
20
