Τα σκυλιά δεν κοιτάζονται στον καθρέφτη όπως οι άνθρωποι με σκοπό να καλλωπιστούν ή από περιέργεια προς την εμφάνισή τους. Δεν υπάρχει περίπτωση, δηλαδή, να κοιταχτεί στον καθρέφτη ένας σκύλος και να πει “Πω πω πόσο μεγάλη μύτη έχω!”. Σε καμία περίπτωση! Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν οι καθρέφτες είναι εντελώς αόρατοι στα σκυλιά και δεν έχουν καμία σημασία γι’ αυτά. Κι όμως έχουν.
Όταν ένας σκύλος κοιτάζει στον εαυτό του στον καθρέφτη, βλέπει έναν άλλον άγνωστο σκύλο. Έναν σκύλο που κάνει τα ίδια με εκείνον. Μιμείται τις κινήσεις του, τις αντιδράσεις του. Τι περίεργο; Και πόσο εκνευριστικό να σε μιμούνται! Ε, κάπως έτσι αισθάνεται αυτός ο σκύλος κι αρχίζει να γαβγίζει, να τρέχει γύρω από τον εαυτό του και να κάνει χιλιάδες άλλες αντιδράσεις όποτε συναντά τυχαία τον “άλλον” σκύλο που τον κοιτάζει μέσα από τον καθρέφτη. Μα τι περίεργο! Αυτός ο σκύλος δεν έχει μυρωδιά;
Με λίγα λόγια καταλαβαίνετε πως ο καθρέφτης μπερδεύει αρκετά την αντίληψη ενός σκύλου.
Αυτό όμως δεν πρόκειται να συμβαίνει πάντα. Όσο περνά ο καιρός κι ο σκύλος τυχαίνει καμιά φορά να κοιτάζει μέσα σε έναν καθρέφτη, συνηθίζει την παρουσία αυτού του ανόητου κι ενοχλητικού σκύλου. Όπου στο τέλος κάθε φορά που θα τυχαίνει να περνά μπροστά από έναν καθρέφτη δεν θα γυρίζει καν να κοιτάξει. Και ξέρετε γιατί; Γιατί έχει εξοικειωθεί με την ιδέα. Την έχει συνηθίσει. Και σταματά να ανταποκρίνεται σε αυτό το ερέθισμα. Το προσπερνά σα να μην υπάρχει.
Ωστόσο….
Λίγοι σκύλοι μπορούν και αναγνωρίζουν τα αγαπημένα τους πρόσωπα μέσα στον καθρέφτη. Μπορεί δηλαδή να μην αναγνωρίζουν τον ίδιο τους τον εαυτό, αλλά εσάς που σας έχει αδυναμία σας βλέπει. Σε μια ανάλογη έρευνα που έγινε σε σαράντα σκυλιά μόνο τα επτά αναγνώρισαν τον άνθρωπό τους μέσα στον καθρέφτη. Του έδωσαν δηλαδή σημασία και τον κοίταζαν μέσα από τον καθρέφτη. Κι όταν αυτός τους φώναξε μέσα από αυτόν, εκείνα ανταποκρίθηκαν. (Μεταξύ μας… είμαι κι εγώ μια από τους επτά σκύλους που αναγνωρίζουν τους σκύλογονείς μέσα από τον καθρέφτη και όντως τους κοιτάζω μέσα από αυτούς κι αν με καλέσουν πηγαίνω αμέσως!)