Παίρνω μεγάλη χαρά όταν γνωρίζω νέους φίλους καθημερινά. Κι όταν ορισμένοι από εσάς μου στέλνετε προσωπικές σας εμπειρίες, σκέψεις, απορίες ή ακόμα και πληροφορίες και γνώσεις που θα φανούν χρήσιμες για το περιοδικό Τα ΣκυλοΝέα Της Μάρσας, νιώθω μεγάλη ευγνωμοσύνη κι εκτίμηση που έχω εσάς στο πλάι μου.
Είναι μεγάλη μου τιμή όταν θέλετε να μοιραστείτε μαζί μου δικά σας βιώματα, σκέψεις και τα αισθήματά σας για εμάς τα σκυλάκια. Όπως το παρακάτω κείμενο που μου το έστειλε μια φίλη για να δημοσιευθεί στα ΣκυλοΝέα Της Μάρσας και την ευχαριστώ απ’ τα βάθη της καρδιάς μου γι’ αυτό. Περισσότερο απ΄όλους την ευχαριστεί η σκύλο – μαμά μου γιατί ως συγγραφέας βαδίζει πάντα στα λογοτεχνικά μονοπάτια και ξέρει να εκτιμάει την λογοτεχνική φύση των ανθρώπων. Πόσο μάλλον όταν εκείνοι αγαπούν τα σκυλιά όπως εκείνη εμένα.
Ελπίζω να το απολαύσετε.
“Ο αδύναμος σκύλος
Ένας άνθρωπος είχε κάποτε στην κατοχή του ένα σκύλο. Ο σκύλος του παρείχε βοήθεια, συντροφιά, φιλία. Στο κυνήγι πάντοτε εκεί, στο σπίτι πάντοτε εκεί, στην προστασία του ιδιοκτήτη του πάντοτε εκεί.
Τα χρόνια όμως πέρασαν και όπως κάθε πλάσμα, έτσι και αυτός γέρασε. Το σώμα του είχε χάσει τη δύναμη και την αντοχή της νιότης, κουραζόταν ευκολότερα και δε μπορούσε να συνεισφέρει πια στις εργασίες.
Ο ιδιοκτήτης τον λυπόταν και αποφάσισε, παρά τα λόγια διάφορων γνωστών να τον αφήσει στο δρόμο, να τον κρατήσει κοντά του.
-Άχρηστος είναι, του έλεγαν φίλοι και γνωστοί, τι τον κρατάς;
-Λυπάμαι, να τον αφήσω μόνο του έτσι αδύναμος που έγινε, απαντούσε ο άνθρωπος. Τόσα μου πρόσφερε τόσα χρόνια, τώρα θα του γυρίσω την πλάτη;
Τον κράτησε στο σπίτι του και του πρόσφερε φαγητό και νερό.
Ο σκύλος αισθανόταν άσχημα διότι επιθυμούσε να προσφέρει ξανά στο αφεντικό του και να αισθανθεί χρήσιμος για εκείνον. Απογοητευόταν όμως διότι δε μπορούσε να βρει τον τρόπο.
Μία μέρα, σκάβοντας στον κήπο, παρατήρησε κάτι να λάμπει από κάποια πετράδια θαμμένα στη γη που έμοιαζαν όμως με πέτρες. Κάλεσε τότε το αφεντικό του να τα κοιτάξει και εκείνος αναφώνησε τότε με χαρά!
-Μα αυτά είναι διαμάντια! Απίστευτο, πώς είναι δυνατόν να ήταν θαμμένα τόσο καιρό; Πιστέ μου σκύλε, το ήξερα πως θα είσαι πάντοτε χρήσιμος για εμένα!
Και έτσι, ο άνθρωπος που ελέησε τον σκύλο του και δεν τον πέταξε, ευεργετήθηκε στο τέλος και ο ίδιος.“
Ένα κείμενο της Μαρίας Σκαμπαρδώνη
Ευχαριστώ πολύ την κα. Μαρία Σκαμπαρδώνη που εμπιστεύτηκε το περιοδικό “Τα ΣκυλοΝέα Της Μάρσας” και μου έδωσε την χαρά και την έγκρισή της να δημοσιεύσω αυτό το όμορφο κείμενο.
Νέα μου φίλη σού κουνάω την ουρά μου με χαρά κι ελπίζω να απολαμβάνεις τα σκυλονέα μου,
Με αγάπη Μάρσα.
20
20
