Όταν βλέπετε στον δρόμο ανθρώπους να βγάζουν βόλτα τους σκύλους τους, είμαι σίγουρη πως κάνετε αμέσως τον συσχετισμό ράτσα σκύλου με προσωπικότητα ανθρώπου. Αν για παράδειγμα δείτε έναν άντρα να κρατά ένα γεροδεμένο Pit Bull που φορά χοντρό περιλαίμιο με διακοσμητικά μεγάλα καρφιά, το μυαλό σας θα σκεφτεί πως αυτός ο άντρας είναι σκληρός χαρακτήρας και ίσως νταής. Κάνω λάθος;
Κι όμως. Μια πρόσφατη έρευνα ήρθε για να αλλάξει τα δεδομένα.
Μια ομάδα ερευνητών από το Πανεπιστήμιο Leicester ήθελαν να ανακαλύψουν σε βάθος αν όντως η προσωπικότητα ενός ανθρώπου ευθύνεται για την επιλογή μιας συγκεκριμένης ράτσας σκύλου. Για να το πετύχουν αυτό, έδωσαν τεστ προσωπικότητας σε 235 συμμετέχοντες όλων των ηλικιών. Από έφηβους έως ηλικιωμένους. Μαζί με το τεστ έπρεπε να βάλουν σε κλίμακα ποιες ράτσες θεωρούσαν επιθετικές και σε τι βαθμό και ποιες τους άρεσαν περισσότερο για να συμβιώσουν.
Τα αποτελέσματα ήταν τα εξής:
Οι υποψήφιοι στην ερώτηση “ποια ράτσα είναι κακιά” απάντησαν “Γερμανικός Ποιμενικός (Λυκόσκυλο), Boxer και Pit Bull”. Αυτά θεώρησαν πως είναι τα περισσότερο επιθετικά όλων των υπολοίπων.
Ενώ τα “μη επιθετικά” απάντησαν πως είναι “Λαμπραντόρ, Κόκερ Σπάνιελ, Κόλευ και West Highland White Terrier”.
Μέχρι εδώ οι απαντήσεις ήταν αναμενόμενες, πιστεύω. Για να δούμε όμως οι διάφορες προσωπικότητες τι επέλεξαν….
Θα περίμενε κανείς πως οι νεότεροι σε ηλικία και λιγότερο κοινωνικοί θα προτιμούσαν τις “κακές” ράτσες (όπως τις αποκαλούσαν στο ερωτηματολόγιο). Ή εκείνοι που τους αρέσει να διεκδικούν την κυριαρχία τους, έχουν δηλαδή αρχηγικές τάσεις, ή ιστορικό παραβατικότητας. Κι όμως, η συντριπτική πλειοψηφία των φίλων της “κακιάς” ράτσας ήταν αυτοί που πήραν υψηλότερο βαθμό ευσυνειδησίας από εκείνους που προτιμούσαν τις “φιλικές” ράτσες.
Η ευσυνειδησία παρατηρείται σε ανθρώπους που προσκολλούνται στις αρχές, ακολουθούν κάποιους κανόνες, είναι προσεκτικοί και οργανωμένοι. Αυτοί οι χαρακτήρες είναι οι καταλληλότεροι για να γίνουν εκπαιδευτές σκύλων. Τι ακριβώς σημαίνει αυτό; Πως αν οι συγκεκριμένοι άνθρωποι έπαιρναν έναν “κακό” σκύλο, θα διαμόρφωναν τον χαρακτήρα του σκύλου τους με τέτοιον τρόπο που ο σκύλος τους θα ήταν πιο φιλικός κι από τις “φιλικές” ράτσες της λίστας.
Εν κατακλείδι, μέσα από αυτήν την έρευνα διαπιστώνουμε πως η επιλογή ράτσας σκύλου δεν μας λέει τίποτα για την προσωπικότητα του ανθρώπου που έκανε αυτήν την επιλογή. Απλά, βγαίνει στην επιφάνεια ο κανόνας που λέει “ποτέ μην κρίνεις από την εμφάνιση”.
Όπως επίσης, το άλλο συμπέρασμα που βγαίνει από την έρευνα είναι πως δεν υπάρχουν “κακές” ράτσες αλλά κακοί ή καλοί ιδιοκτήτες – εκπαιδευτές. Γιατί μια “κακιά” ράτσα με την ανάλογη εκπαίδευση ή την ήρεμη αγάπη ενός ιδιοκτήτη μπορεί να γίνει το πιο κοινωνικό και φιλικό σκυλί και να καταρρίψει το στερεότυπου του ….”φιλικού” Λαμπραντόρ που συναντήσατε λίγο πριν…
20
20
