“Πώς να σταματήσετε το άγχος αποχωρισμού στον σκύλο σας”
Από την πρώτη στιγμή που με υιοθέτησαν οι σκύλο – γονείς μου δεν έμεινα δευτερόλεπτο μόνη μου! Ήμουν μαζί με την σκύλο – μαμά μου συνεχώς γι’ αυτό και είχα γίνει η σκιά της. Την ακολουθούσα όπου και να πήγαινε… Σ’ όποιο δωμάτιο και να πήγαινε, τσούπ! εγώ από πίσω λες και ήμασταν δεμένες μ’ ένα αόρατο σκοινί… Μπορεί να κοιμόμουν αλλά το ένα μάτι ήταν πάντα ανοιχτό! Δεν την έχανα απ’ τα μάτια μου…
Υπήρξαν στιγμές που έπρεπε να φύγει και να μ’ αφήσει στο σπίτι, αλλά ποτέ δεν με άφηνε μόνη. Πάντα μεριμνούσε να μου αφήσει ένα άτομο για να κάνει dog – sitting. Κι έτσι την… μοναξιά δεν την γνώρισα. Ώσπου μια μέρα χρειάστηκε να λείψει η σκύλο – μαμά μου και δεν υπήρχε κανείς για να μου κάνει παρέα. Με αποτέλεσμα να μείνω μόνη και να περιφέρομαι σαν την άδικη κατάρα μέσα στο σπίτι! Δεν έμεινα άπραγη όμως! Έκανα κι εγώ την επανάσταση μου… Ούρλιαζα, έκλαιγα, γάβγιζα, έφαγα την πόρτα… την έσκαψα με νύχια και με δόντια, κυριολεκτικά! Μου έφυγε η φωνή από το κλάμα. Δεν σταμάταγα ούτε λεπτό ώσπου λαχάνιαζα αλλά συνέχιζα να σπαράζω στο κλάμα γιατί πανικοβλήθηκα! Φοβήθηκα πως με παράτησε… “Κι εγώ τι θα κάνω χωρίς αυτήν; Πώς θα τα καταφέρω;” σκεφτόμουν και το φώναζα δυνατά (στην δική μου γλώσσα, βέβαια) ενώ ταυτόχρονα έσκαβα την πόρτα…
Επιτέλους! Γύρισε η σκύλο – μαμά μου! Δεν πέθανα από τον φόβο, τον τρόμο, το στρες, την πείνα, την δίψα, την μοναξιά!!! Έψαχνα το κορμάκι μου να δω αν είμαι καλά ενώ ήμουν σίγουρη πως έχασα πέντε κιλά, γκριζάρισαν οι τριχούλες μου κι ότι βάρυνα από τα γερατειά… Πέρασε τόσος καιρός από τότε που έφυγε η σκύλο – μαμά μου…
“Μάρσα τι κάνεις; ” μου λέει με το που με βλέπει, “Μόνο 5 λεπτά έλειψα!” μου φώναξε πανικόβλητη και στενοχωρημένη για την κατάστασή μου. Εγώ όταν την είδα να μπαίνει μέσα στο σπίτι πήδαγα από την χαρά μου, λαχανιασμένη, κουρασμένη, ταλαιπωρημένη ψυχολογικά, αλλά τόσο χαρούμενη κι ευτυχισμένη που ξανά έβλεπα την σκύλο – μαμά μου! Πήδαγα πάνω της, φώναζα χαρούμενη μαζί με κλάμα και γέλιο. Έκανα λες και έλειπε μέρες… “5 λεπτά; ” αναρωτιέμαι από μέσα μου κλαψουρίζοντας και τρίβοντας την μουσούδα της για να με συγχωρέσει, ” Εμένα μου φάνηκε αιώνας”.
Ναι, φίλοι μου. Μόνο 5 λεπτά έλειψε αλλά για μένα είχε σταματήσει ο χρόνος. Αυτά τα λεπτά στον δικό μου χωροχρόνο σήμαιναν μια ζωή… Έτσι λοιπόν αποδείχτηκε πως είχαμε πρόβλημα. Έλειπε για 1 λεπτό; Για 2; 1 ώρα; 5; Για μένα το ίδιο ήταν. Σιχαινόμουν την μοναξιά! Να φανταστείτε έμπαινε στο μπάνιο κι εγώ επειδή την έχανα έκλαιγα και ούρλιαζα σαν τρελή…Είχα μάθει τις κινήσεις της πριν φύγει. Όταν την έβλεπα να ετοιμάζεται κι άκουγα αυτόν τον τσιριχτό, εκκωφαντικό ήχο που έκαναν τα κλειδιά της όταν τα άρπαζε, έτρεχα αμέσως καταπάνω της, σηκωνόμουν όρθια, άρπαζα ή μάλλον κρεμιόμουν στην κυριολεξία από τα χέρια της και την τράβαγα πίσω για να μην φύγει. Έβγαζα ήχους κλαψουρίσματος και λαχανιάσματος σα να με έπιανε κάτι που με εμπόδιζε να αναπνεύσω από τον πανικό μου και προσπαθούσα να ανέβω στην αγκαλιά της για να μην την αφήσω να φύγει. Είχα κρίσεις πανικού!
Σιχαινόμουν την μοναξιά! Είχα το στρες αποχωρισμού! Αυτό ήταν. Τόσο μεγάλος όρος όσο κι ο φόβος μου μη μείνω μόνη. Η σκύλο – μαμά μου το ανέφερε στην κτηνίατρο η οποία μας σύστησε μια εκπαιδεύτρια για να μας συμβουλέψει. Την πήρε τηλέφωνο χωρίς να χάνει στιγμή, αγχωμένη γιατί πρώτη φορά της συνέβαινε κάτι τέτοιο κι εκείνη με την σειρά της της είπε πως όλα αυτά γινόντουσαν γιατί εγώ ήμουν ανασφαλής και πως το φταίξιμο ήταν δικό της γιατί δεν με είχε αφήσει ποτέ μόνη μου όσο ήμουν κουτάβι.
Χρειαζόμασταν εκπαίδευση και οι δύο! Ο μόνος τρόπος ήταν να εκπαιδεύσουμε η μία την άλλη. Η διάρκεια της εκπαίδευσης πρέπει να είναι όσο χρειαστεί για να εξαφανιστούν τα σημάδια του στρες αποχωρισμού. Αυτό σημαίνει πως μπορεί να πάρει πολύ χρόνο όπως πχ μήνες. Ιδού λοιπόν ο τρόπος εκπαίδευσης για το στρες αποχωρισμού που μας πρότεινε :
α) Επειδή ο σκύλος αντιλαμβάνεται τις συνήθειες του ιδιοκτήτη του πριν φύγει, όπως τα κλειδιά που παίρνει για να φύγει, το μπουφάν του ή όταν ντύνεται κ.α. κι αρχίζει να τον πιάνει το στρες αποχωρισμού από εκείνη την ώρα, πρέπει ο ιδιοκτήτης για να αποφύγει αυτήν την κατάσταση να κάνει τις ίδιες κινήσεις κάθε μέρα, 3-4 φορές την ημέρα χωρίς όμως να φύγει. Πχ να κάνει αυτές τις κινήσεις και να κάτσει στον καναπέ να δει τηλεόραση παίζοντας τα κλειδιά στα χέρια του για να ακούγεται ο ήχος.
β) Ένα τέταρτο πριν φύγει κι ένα τέταρτο αφού επιστρέψει, δεν πρέπει να δώσει καθόλου σημασία στον σκύλο. Ό, τι και να κάνει! Πρέπει να τον αγνοήσει εντελώς!
γ) Γενικός κανόνας (ο οποίος ισχύει για πάντα ακόμα και μετά την ολοκλήρωση της εκπαίδευσης): Δεν πρέπει να αποχαιρετά ή να χαιρετά στην επιστροφή ο ιδιοκτήτης τον σκύλο εκφράζοντας έντονα συναισθήματα ( πολλά φιλιά, σφιχτές αγκαλιές ή “μου έλειψες, δεν μπορώ χωρίς εσένα” κ.α). Αντιθέτως, ή δεν θα λέει τίποτα και θα φεύγει ή αν θέλει μπορεί να λέει κάποια λέξη όπως “δεν θ’ αργήσω” απλά και ήρεμα και να φεύγει. Κι όταν επιστρέφει μπορεί να χαιρετά τον σκύλο του ξανά απλά και με ήπιο τρόπο να του λέει αν είναι υπερενθουσιώδης ο σκύλος “ήρεμα”, “εντάξει” και να τον αφήνει να ηρεμήσει και μετά να απευθυνθεί σ’ αυτόν με πιο εγκάρδιο τρόπο.
δ) Όταν το πρόβλημα είναι έντονο, δηλαδή δεν μπορεί να μείνει μόνος του ούτε δευτερόλεπτο, τότε θα πρέπει ο ιδιοκτήτης να κάνει την παρακάτω άσκηση για όσο καιρό πάρει πχ 2 μήνες, 3 μήνες, μέχρι να ξεπεράσει το στρες αποχωρισμού ο σκύλος:
Την πρώτη μέρα να βγαίνει έξω από το σπίτι για 1 λεπτό και να μπαίνει ( χωρίς πάντα να του δίνει σημασία). Αφού περάσει 1 λεπτό μέσα, ξαναβγαίνει συνεχίζοντας την ίδια διαδικασία για 10 λεπτά επί 2 φορές την ημέρα. Μετά από 2-3 μέρες αυξάνετε τον χρόνο. Δηλαδή, 5 λεπτά έξω – 1 λεπτό μέσα κι ούτω καθ’ εξής μέχρι να φτάσετε στη 1 ώρα.
ε) Καλό είναι να περιορίζεται ο σκύλος σε ένα δωμάτιο, γιατί μ’ αυτόν τον τρόπο περιορίζεται κι ο φόβος του κι ελαττώνονται οι πιθανότητες αυτοτραυματισμού. Όταν είναι ελεύθερος σ’ όλο το σπίτι νιώθει ακόμα περισσότερο μόνος σ’ ένα άδειο σπίτι και μεγαλώνει το στρες. Αυτό βέβαια μπορείτε να το κάνετε μόνο όσο χρειαστεί για να εξαλειφθεί το πρόβλημα. Αργότερα μπορεί να μένει ελεύθερος και να κυκλοφορεί σ’ όλο το σπίτι αφού θα είναι ήρεμος και ισορροπημένος.
στ) Αυτά τα βήματα πρέπει να τα ακολουθήσουν όλα τα μέλη της οικογένειας και να μην ενδώσουν ποτέ στις φωνές και στα κλάματα γιατί τότε… το χάσανε το παιχνίδι! Όσο και να κλαίει, αγνοήστε το! Γιατί αν επιστρέψετε την στιγμή που γαβγίζει και κλαίει τότε θα μάθει πως μ’ αυτόν τον τρόπο σας φέρνει πίσω και δεν θα σταματήσει ποτέ.
Ξέρω είναι πολύ δύσκολο. Αλλά όχι ακατόρθωτο! Υπήρξαν στιγμές που αναστατωθήκαμε ψυχολογικά και οι δύο, τέντωσαν τα νεύρα και κλαίγαμε πολλές φορές μαζί γιατί ήταν ψυχοφθόρο και κράτησε η εκπαίδευση αρκετούς μήνες. Αλλά τα καταφέραμε!
Κάναμε την άσκηση κανονικά και με έκλεινε μέσα στην κρεβατοκάμαρα και ήταν καλύτερα. Αλλά βέβαια με σπρωξίματα κι έντονο ύφος προσταγής. Τώρα έχω φτάσει στο σημείο όταν αντιλαμβάνομαι πως θα φύγει, να πηγαίνω μόνη μου στην κρεβατοκάμαρα και να περιμένω να με χαιρετήσει λέγοντας απλά “Φεύγω, δεν θ’ αργήσω. Κάτσε ήρεμα”… και κλείνει την πόρτα.
Κλείστε την πόρτα στο… στρες αποχωρισμού… Κάντε την ζωή σας ευκολότερη και την μεταξύ σας συμβίωση πιο υγιής. Κάντε ευτυχισμένο τον σκύλο σας, να νιώθει ασφάλεια αλλά όχι να εξαρτάται αποκλειστικά από εσάς.
Γνωρίζετε ποιες είναι οι αιτίες που ένας σκύλος έχει άγχος αποχωρισμού; Αν όχι, διαβάστε το άρθρο ” Οι λόγοι που ένας σκύλος έχει στρες αποχωρισμού”.
20
20
