Η υιοθέτηση ενός σκύλου δεν πρέπει να γίνεται χωρίς δεύτερη σκέψη. Οι βεβιασμένες αποφάσεις πολλές φορές οδηγούν σε δραματικές καταστάσεις τις οποίες τις ζει δυστυχώς μόνο το σκυλάκι και κανένας άλλος. Δεν είναι λίγες οι φορές που οι άνθρωποι έχουν έναν σκύλο κι όταν φτιάχνουν την ζωή τους, κάνουν οικογένεια κι αποκτήσουν παιδιά, παρατούν τον σκύλο στην καλύτερη περίπτωση σε μια γωνία ή στον κήπο. Και στην χειρότερη, τον εγκαταλείπουν στον δρόμο δίνοντάς του μια νέα ιδιότητα… αυτή του αδέσποτου!
Ο σκύλος έχει αρκετές ανάγκες και δεν πρέπει να τον παραμελούν σε καμία περίπτωση. Δικαιολογίες δεν υπάρχουν! Αν κάποιος δεν είναι έτοιμος να αποκτήσει σκύλο ή γνωρίζει από πριν πως η υπευθυνότητα δεν είναι το… φόρτε του, τότε η απόκτηση ενός σκύλου είναι απαγορευτική!
Πρέπει να βάλει καλά στο μυαλό του κάθε μελλοντικός ιδιοκτήτης σκύλου πως τα σκυλιά δεν είναι αντικείμενα ούτε παιχνίδια. Ίσως να τους παραπλανά η ουρά, τα τέσσερα πόδια και το ότι δεν μιλούν σαν τους ανθρώπους. Δεν είναι όμως έτσι. Τα σκυλιά είναι ζωντανά πλάσματα κι όχι αντικείμενα. Και ναι, έχουν μιλιά. Την δική τους μιλιά που με αυτήν προσπαθούν να επικοινωνήσουν με τα άλλα ζωντανά όντα, τους ανθρώπους.
Για να έχει κάποιος έναν σκύλο, καταρχάς πρέπει να έχει κάποιες αρχές. Να είναι συνεπής, υπεύθυνος, να αναγνωρίζει και να σέβεται άλλες ψυχές εκτός από την δική του. Κατά δεύτερον, πρέπει να γνωρίζει πως οι ανάγκες ενός σκύλου είναι πολλές γιατί μέσα του κατοικεί ένα μικρό παιδί. Ποιες είναι αυτές; Πρέπει να αφιερώνει χρόνο από την καθημερινότητά του για να τον βγάζει βόλτα, να το φροντίζει και να ακολουθεί όλους τους κανόνες υγιεινής.
Επιπλέον, πρέπει να επισκέπτεται τακτικά τον κτηνίατρο, είτε ο σκύλος είναι απόλυτα υγιής και πρέπει απλώς να του κάνει τα τυπικά εμβόλια και τσεκάπ, είτε είναι άρρωστος και τότε θα χρειαστεί η έγκαιρη διάγνωση και αποτελεσματική θεραπεία.
Συνεπώς, ένας σκύλος, επειδή είναι ζωντανό πλάσμα κι όχι ένα άψυχο αντικείμενο επαναλαμβάνω, απαιτεί αρκετό χρόνο, έχει ανάγκη από πολλή αγάπη και στοργή, είναι δέσμευση και βέβαια αποτελεί επιπλέον έξοδο. Και το τελευταίο το αναφέρω για να μην χρησιμοποιηθεί ως δικαιολογία εγκατάλειψης. Ένας νοήμον άνθρωπος θα ξέρει από την αρχή πως όπως και να’ ναι ένα σκυλάκι έχει έξοδα! Με βάση την λογική μιλάω…
Σκύλος αντί για παιδί
Τα τελευταία χρόνια έχει παρατηρηθεί έντονα το φαινόμενο “σκύλος αντί για παιδί”. Τα νέα ζευγάρια προτιμούν να υιοθετήσουν, για προσωπικούς πάντα λόγους, έναν σκύλο αντί να αποκτήσουν ένα παιδί. Κι άλλα θεωρούν πως η απόκτηση ενός σκύλου είναι προετοιμασία για τον ερχομό ενός παιδιού. Αυτό είναι αλήθεια.
Γιατί; Διότι μια τέτοια κίνηση συνδέεται άμεσα με το ότι ξαφνικά το ζευγάρι αρχίζει να έχει υποχρεώσεις απέναντι στον σκύλο. Έτσι, αναγκάζονται να γίνουν πιο υπεύθυνοι και ταυτόχρονα μαθαίνουν πώς να διευθετούν τα προβλήματα και να κατανέμουν τον χρόνο τους.
Η συγκεκριμένη απόφαση όμως καμιά φορά οδηγεί σε λανθασμένες κινήσεις. Σε πολλά ζευγάρια η κατάληξη του σκύλου τους δεν είναι καλή. Ο ερχομός ενός παιδιού σηματοδοτεί το τέλος του σκύλου. Και το παιδί γίνεται η αιτία που ο σκύλος χαρίζεται αλλού ή στην χειρότερη των περιπτώσεων, εγκαταλείπεται στον δρόμο.
Ο ερχομός ενός παιδιού δεν πρέπει να σταθεί εμπόδιο στην παράλληλη συμβίωση με τον σκύλο. “Προβλήματα” όπως οι τρίχες στο σπίτι, το γάβγισμα και πιθανές νευρικές ή άσχημες συμπεριφορές του σκύλου, δεν θα πρέπει να αντιμετωπιστούν ως προβλήματα αλλά ως φυσιολογικές δύσκολες μεν αλλά φυσιολογικές καταστάσεις που μπορούν να επιλυθούν με λίγη προσπάθεια από όλους.
Σκύλος μαζί με το παιδί
Υπάρχουν και οικογένειες οι οποίες αποφασίζουν να αποκτήσουν έναν σκύλο έχοντας ήδη παιδιά. Σπουδαίο ρόλο σ’ αυτήν την περίπτωση παίζει η ηλικία των παιδιών. Όταν πρόκειται για πολύ μικρά παιδιά ή μωρά, οι γονείς πρέπει να γνωρίζουν πως η απόκτηση ενός κουταβιού ισοδυναμεί με ένα επιπλέον μέλος στην οικογένεια του οποίου την φροντίδα και την περιποίηση θα αναλάβουν εξ ολοκλήρου εκείνοι. Οι ευθύνες μέσα στο σπίτι θα προστεθούν γιατί πέρα από τα μικρά παιδιά, έχει κι ο σκύλος πολλές ανάγκες.
Αντιθέτως, μεγαλύτερα παιδιά σίγουρα μπορούν με την σωστή καθοδήγηση από τους γονείς τους, να συμβάλλουν καθοριστικά στην ομαλή συνύπαρξη όλων μέσα στο σπίτι. Και η απόκτηση ενός σκύλου μέσα σε ένα σπίτι όπου υπάρχουν ήδη παιδιά, είναι ένας σωστός τρόπος διαπαιδαγώγησης τους γιατί τα μαθαίνει να γίνονται υπεύθυνα άτομα και να σέβονται και να φροντίζουν μια άλλη ζωή εκτός της δικής τους.
Το καλύτερο δώρο που μπορούν να κάνουν οι γονείς στα παιδιά τους είναι ένα σκυλάκι. Κι όχι σαν ένα δώρο Χριστουγέννων χωρίς ψυχή και ημερομηνία λήξης! Ένα δώρο με υπευθυνότητα και αναγνωρίζοντας την αξία του. Ένα σκυλάκι θα δώσει αγάπη στα παιδιά και στην υπόλοιπη οικογένεια φυσικά, και θα τα μάθει την αγάπη, να αγαπούν δηλαδή. Τι πιο όμορφο απ’ αυτό;
Δεν είναι όμως μόνο αυτά τα θετικά….
- Η απόκτηση ενός σκύλου και η συμβίωση του με τα παιδιά συντελεί σύμφωνα με μελέτες στην αποφυγή διάφορων αλλεργιών μια και το παιδί έρχεται νωρίς σε επαφή με τέτοιου είδους αλλεργιογόνα κι έτσι ευαισθητοποιείται ο οργανισμός τους, θωρακίζεται με τα κατάλληλα αντισώματα κι αποκτά ανοσία.
- Παράλληλα, το παιδί από μικρό αρχίζει να συνειδητοποιεί πως κάτι το οποίο του αρέσει και διασκεδάζει μαζί του δεν είναι ένα απλό παιχνίδι που παίζει στην αρχή και το παρατάει μετά, αλλά το προσέχει και το φροντίζει διαρκώς. Έτσι, καλλιεργούνται συναισθήματα αγάπης, στοργής, ωριμότητας κι υπευθυνότητας όπως είπαμε και πιο πάνω.
Ποιες είναι οι υποχρεώσεις ενός γονιού…
Οι γονείς πρέπει να εξασφαλίσουν τις σωστές προδιαγραφές για την καλή συμβίωση του σκύλου με το παιδί. Όσο είναι πιο μικρό το παιδί θα πρέπει η συμβίωση με τον σκύλο να παρακολουθείται πάντα και να γίνεται υπό την επίβλεψή τους.
Αυτό γίνεται για το καλό και των δυο πλευρών. Όχι μόνο το καλό του παιδιού, αλλά και του σκύλου.
Μπορεί κάποια συμπεριφορά του σκύλου να δημιουργήσει κατά λάθος ατύχημα ή το παιδί να κάνει κατά λάθος κακό στον σκύλο. Γι’ αυτό και πρέπει να μάθουν οι γονείς τα παιδιά τους να προσέχουν πώς να αγγίζουν τον σκύλο. Με προσοχή κι αγάπη. Κι όχι να τα αφήνουν να τους τραβούν την ουρά ή τα αυτιά με την δικαιολογία “παιδιά είναι δεν πειράζει….” γελώντας! Γιατί το “παιχνίδι” του παιδιού μπορεί να πληγώσει και να πονέσει τον σκύλο. Κι επαναλαμβάνω πως ο σκύλος δεν είναι αντικείμενο ή παιχνίδι, αλλά ζωντανός οργανισμός. Για φανταστείτε ο σκύλος να τραβάει τα μαλλιά του παιδιού…. γιατί … “σκύλος είναι.. δεν πειράζει… παίζει…”… Θα πονέσει το παιδί και θα κλάψει!
Ένας υπεύθυνος γονιός ξέρει πώς να μάθει το παιδί του να παίζει φυσιολογικά παρέα με τον σκύλο του και αντί να του τραβάει ουρά κι αυτιά, να το γεμίζει με χάδια κι αγκαλιές.
Και τέλος, μια άλλη υποχρέωση των γονιών είναι να έχουν το σκυλάκι πάντα εμβολιασμένο και καθαρό όχι μόνο για το δικό του καλό αλλά και για όλη την οικογένεια.
20
20
