Έχουμε κι εμείς τα σκυλιά αισθήματα...

Ε, λοιπόν, έγινε κι αυτό!

Ήταν ένα συννεφιασμένο πρωινό που κουνούσα την ουρά μου αμέριμνη κι η μύτη μου ρουφούσε με μανία κάθε μυρωδιά από κάτω. Την ίδια ώρα βόλταρε κι ένας άλλος σκύλος μαζί με τ’ αφεντικό του. Πώς τα καταφέραμε και συναντήθηκαν οι μύτες μας κάποια στιγμή και τότε σταθήκαμε για να συστηθούμε όλοι μαζί.

Εμείς οι σκύλοι συστηθήκαμε με τον παραδοσιακό τρόπο, (ξέρετε, ουρά – μύτη, ουρά – μύτη σαν το σύμβολο των ιχθύων στον ζωδιακό κύκλο) και οι γονείς μας συζητούσαν για τι άλλο; Για μας φυσικά. Τις ράτσες μας, τις ηλικίες μας, τον τόπο και τρόπο ζωής μας όταν, χωρίς να πολυλογώ, ξαφνικά πετάει μια ατάκα ο άλλος και κοκαλώνω.

“Και δεν το βαρεθήκατε ακόμα; Μπράβο!”… Η μαμά ξαφνιασμένη τον ρώτησε τι εννοούσε κι εκείνος εξήγησε με πολύ φυσιολογικό ύφος πως …”να, οι καθημερινές βόλτες, οι ανάγκες, οι απαιτήσεις του σκύλου… ε, δεν το βαρεθήκατε ακόμα;” Τελείωσε την φράση του με έκπληξη. ” Εγώ ήδη βαρέθηκα” συνέχισε για τον , αν θυμάμαι καλά, 3 – 6 χρονών σκύλο του.

Η φράση “δεν το βαρεθήκατε ακόμα” συνέχισε να αντηχεί μέσα στα αυτιά μου λες και είχε εγκλωβιστεί μέσα στον λαβύρινθό τους και δεν έβρισκε την έξοδο για να εξαφανιστεί, μήπως και ξεχαστεί σα να μην ειπώθηκε ποτέ, βρε παιδί μου! Εκείνος όμως δεν το είπε μια φορά αλλά δυο – τρεις φορές.

Και τι είμαι για να με βαρεθεί, βρε “άνθρωπε”; Πουκάμισο ή παλιό διακοσμητικό που δεν ταιριάζει με τους φρεσκοβαμμένους τοίχους του σαλονιού; Τελικά, αυτό λέτε όταν πετάτε τα σκυλιά σας στους δρόμους; Γι’ αυτό έχουμε γεμίσει με αδέσποτα; Επειδή τα αφεντικά τους τα βαρέθηκαν;

Τόσο εύκολο είναι; Δηλαδή, τι ακριβώς κάνετε; Ξυπνάτε ένα πρωί, κοιτάτε τον σκύλο σας ψυχρά, σκέφτεστε πως τον βαρεθήκατε, του λέτε πως θα τον πάτε βόλτα, εκείνος κουνά την ουρά του χαρούμενος (τελείως ανυποψίαστος), του βάζετε το λουρί με σταθερά χέρια (χωρίς ίχνος ντροπής ή μεταμέλειας) και τον πάτε σ’ ένα απομακρυσμένο μέρος όπου και τον παρατάτε.

Αναρωτιέμαι όσοι το κάνατε, γυρίσατε το κεφάλι σας πίσω φεύγοντας; Είχατε την τόλμη να τον κοιτάξετε στα μάτια και να του πείτε την αλήθεια, ότι ” από τώρα θα είσαι μόνος σου στη ζωή. Κοίτα να ζήσεις, να βρεις τρόπους να επιβιώσεις γιατί δεν θα υπάρχει ζεστή αγκαλιά για να κουρνιάσεις, ούτε τρυφεροί ψίθυροι στ’ αυτί σου να σε καθησυχάζουν πως δεν θα πάθεις τίποτα από τους κεραυνούς που σε τρομάζουν ή πως ποτέ δεν θα μείνεις μόνος σου. Γιατί απλούστατα σε βαρέθηκα και σε διώχνω απ’ τη ζωή μου”.

Πόσο απλή λέξη μπορεί να είναι η λέξη “βαρέθηκα”;

Έχεις συνειδητοποιήσει, “άνθρωπέ” μου, πως είμαστε ζωντανά πλάσματα κι εμείς; Ή είσαι τόσο εγωιστής που πιστεύεις πως οι μόνες ζωντανές υπάρξεις στη γη είστε εσείς οι άνθρωποι, και μόνο εσείς; Αν είναι έτσι, κάνεις λάθος. Μπορεί να ανήκουμε στην κατηγορία των ζώων, μπορεί η ονομασία μας να είναι “σκύλος”, αλλά σε πληροφορώ πως η κατηγορία “ζώα” δεν είναι μια κατηγορία αντικειμένων αλλά πλασμάτων, προσώπων, υπάρξεων, οντοτήτων.

DSCF3515 — Αυτό το βλέμμα, δεν σας λέει κάτι;

Έχουμε κι εμείς ψυχή που αισθάνεται, καρδιά που νοιώθει και χτυπάει δυνατά, μυαλό που σκέφτεται και στόμα που μιλάει. Πολλοί λένε πως “ο σκύλος είναι σαν τον άνθρωπο, μόνο μιλιά του λείπει”. Κάνουν λάθος. Μιλάμε. Το γάβγισμα, το γρύλισμα, το κλαψούρισμα, είναι η ομιλία μας, απλά εσείς δεν μας καταλαβαίνετε. Μιλάμε απλώς μια άλλη γλώσσα. Μια ξένη γλώσσα για σας.

Η μόνη διαφορά είναι ότι εσείς στέκεστε στα δύο σας πόδια, ενώ εμείς στα τέσσερα. Μήπως θα’ πρεπε για να μας καταλάβετε να χαμηλώσετε για να’ ρθετε στο ύψος μας; Ίσως έτσι θα μπορούσαμε να επικοινωνήσουμε καλύτερα. Ίσως έτσι μπορείτε να μας κοιτάξετε στα μάτια και κατανοήσετε πως έχουμε νοημοσύνη, ίσως όχι τόσο εξελιγμένη όσο η δική σας, αλλά καταλαβαίνουμε, νοιώθουμε και βιώνουμε συναισθήματα όπως αγάπη, τρυφερότητα, πίστη, στοργή, χαρά, φόβο, μοναξιά, πόνο.

Θα σας δώσω ένα παράδειγμα. Είστε καθιστός στον καναπέ του σαλονιού σας και εξελίσσεται μια έντονη διαφωνία μεταξύ εσάς και ενός φίλου σας που στέκεται απέναντί σας αλλά όρθιος. Η διαφωνία αρχίζει και γίνεται εντονότερη. Ο υψηλός τόνος στις φωνές σας, οι έντονες χειρονομίες και η απειλητική στάση του συνομιλητή σας σας αναγκάζει να σηκωθείτε κι εσείς όρθιος για να τον αντιμετωπίσετε επί ίσοις όροις. Δημιουργείται η ανάγκη , δηλαδή, να έρθετε στο ίδιο ύψος με τον φίλο σας για να επικοινωνήσετε καλύτερα.

Το ίδιο παράδειγμα θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω και μ’ έναν σκύλο. Περπατάς μόνος σου στον δρόμο και κάποια στιγμή συναντάς έναν άγριο σκύλο ο οποίος σε κοιτά και σου γρυλίζει απειλητικά. Έχεις σκεφτεί πως αν γονατίσεις κάτω κι έρθεις στο ίδιο ύψος μ’ αυτόν, ίσως να ηρεμήσει; Δε λέω να το δοκιμάσεις στον επόμενο σκύλο που θα δεις, αλλά θέλω να σου πω πως το έχουμε ανάγκη να επικοινωνούμε μαζί σας απλά εσείς δεν προσπαθείτε να μας πλησιάσετε.

Ενώ εμείς σας μιλάμε, σας κοιτάμε έντονα στα μάτια και γυρνάμε το κεφάλι στο πλάι όταν ζοριζόμαστε να καταλάβουμε τι μας λέτε, σας κουνάμε ουρά, σηκωνόμαστε όρθιοι για να σας φτάσουμε, κάνουμε ό, τι μπορούμε για να έρθουμε πιο κοντά σας. Παρατηρήστε τις κινήσεις μας, τη συμπεριφορά μας. Σας μιμούμαστε. Προσπαθούμε να μιμηθούμε τις κινήσεις σας. Ψάχνουμε τρόπο επικοινωνίας, γιατί; Γιατί είστε για μας ο Θεός μας, η συντροφιά μας, το στήριγμά μας κι εσείς μας το ανταποδίδετε με τέτοιον τρόπο;

Στο κάτω – κάτω της γραφής, δεν ήρθαμε εμείς σ’ εσάς, αλλά εσείς εξημερώσατε πριν χιλιάδες χρόνια τους λύκους και τα αγριόσκυλα για να τα κάνετε οικόσιτα ζώα. Εσείς διασταυρώσατε πόσες ράτσες για να δημιουργήσετε άλλες τόσες, νέες, πιο βολικές για σας, είτε από θέμα αισθητικής είτε βιωσιμότητας. Εσείς μας βάλατε μέσα στα σπίτια σας, δεν ήρθαμε από μόνοι μας.

Είμαστε δημιούργημά σας, δηλαδή. Εσείς μας φέρατε στον κόσμο σας και τώρα μας βαρεθήκατε; Δεν διαφέρουμε σε τίποτα από ένα παιδί. Εξάλλου, οι επιστήμονες λένε πως έχουμε το μυαλό και τον ψυχισμό ενός τρίχρονου παιδιού. Φανταστείτε λοιπόν, να έχετε ένα παιδί τριών χρόνων και να το πάτε δήθεν μια βόλτα στο βουνό κι όταν φτάσετε εκεί ν’ ανοίξετε την πόρτα του αυτοκινήτου, να το πετάξετε έξω και να φύγετε. Θα το κάνατε; Θα διώχνατε έτσι απλά απ’ τη ζωή σας το παιδί σας, το δημιούργημά σας, επειδή το βαρεθήκατε;