Με χαρά σας παρουσιάζω ένα ποίημα μιας αγαπημένης και πιστής φίλης του περιοδικού μας, που τον τελευταίο καιρό μας στέλνει διάφορα κείμενα που προβάλλονται μέσα από αυτά οι σκέψεις της και η αγάπη της για εμάς τα σκυλάκια. Λέτε να τα στέλνει αποκλειστικά για … εμένα;! Λέτε να απέκτησα κι εγώ την δικιά μου πιστή φίλη; Μπορεί να μην είναι τετράποδη σαν κι εμένα αλλά πολλές φορές κι η αγάπη των δίποδων μπορεί να είναι μεγάλη για εμάς… Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν την αγνή καρδιά ενός σκύλου και σκύλοι με ανθρώπινα συναισθήματα!
Σας παρουσιάζω λοιπόν το ποίημα της διαδικτυακής μου φίλης, της κας. Μαρίας Σκαμπαρδώνη, την οποία την ευχαριστώ πολύ που εμπιστεύτηκε το όμορφο και τρυφερό ποίημά της στον περιοδικό μας.
Αχ! σκύλε μου…
“Αχ! σκύλε μου,
ο πιο καλός μου φίλος είσαι.
Όταν όλοι φεύγουν,
εσύ πάντα κοντά μου είσαι.
Πάντοτε όμορφο με βλέπεις,
πάντοτε την αγάπη σου μου δείχνεις.
Όταν όλοι με ξεχνάνε,
όλη σου την προσοχή μου ρίχνεις.
Αχ! σκύλε μου,
φίλε μου αληθινέ.
Εσύ είσαι ο μόνος
που δε με απογοήτευσε ποτέ.
Αχ! σκύλε μου,
πόσο αθώα είναι η ματιά σου.
Δε γνωρίζει από κακία,
μόνο συγχωρεί η καρδιά σου.
Είσαι ο φίλος μου
που όλα μου τα παρέχει.
Αγάπη, αποδοχή, ειλικρίνεια,
ποιος άλλος περίμενα να έχει;”
Ένα ποίημα της κας Μαρίας Σκαμπαρδώνη
20
20
